MVV’27 VR1 – VDL VR2  (4-2)

Dat geldt voor allebei de teams. Het was 31 graden en boven dat kunstgras was het 40+. Gekozen voor 1 drinkpauze anders ben je steeds uit je spel, dus de bikkels gingen ervoor. Allebei de teams hadden te maken met blessures en dus te weinig meiden van zichzelf. Wij konden gebruik maken van 3 dames uit Vr3 en Vr4 en Vdl kon gebruik maken van een aantal dames uit Mo20 en Vr1 en dus kon de wedstrijd toch gespeeld worden. Vooraf aangegeven dat de warmte de grootste tegenstander zou worden en dat gold voor allebei de teams. Als je je niet lekker voelt, ga dan zitten. Dit seizoen overigens met een paar nieuwe meiden, omdat er wat meiden na vorig seizoen gestopt waren. Ook eindelijk na al die jaren een extra coach erbij tijdens de trainingen en wedstrijden.

We begonnen echt heel sterk en in de 2^e minuut een schitterende aanval en de 1-0 lag er al door Keash in met links notabene. Nou dan zal het wel een makkie worden (dus niet). Aanval na aanval waren uitstekend de eerste 20 minuten, maar het afmaken net niet. Dan de 22^e minuut een toch wat minder prettige overtreding op 25 meter van de goal en Ras dacht, laat ik het weer eens proberen. Camera’s klaar, iedereen stond klaar om te juichen en ja hoor de 2-0 was een feit. Hierna ging het voetballen wat minder, krachten vloeiden weg, hier en daar een blessure gevalletje erbij en van de 3 wissels hadden we er nog 2 over. We blijven bikkelen jullie zweten wij ook zweten voor de dug-out. Er werd steeds geroepen, kom aan de overkant staan in de schaduw, maar wij zijn van het slag, jullie zweten op de korrels dan wij ook in de volle zon, we zijn 1 team. We herpakken ons toch weer een beetje met de verse krachten na de wissel in de drinkpauze en Ger maakt de 3-0 na een heerlijke steekpas, nou dan moet het toch klaar zijn zou je denken. Dit moeten we vasthouden tot de rust en helaas dan komt de ommekeer van Vdl en na een van hun goede aanval, gerommel in de 16 bij ons en de 3-1 staat net voor de rust, dit is sick niet chill man. Pauze.

Er valt weinig te zeggen tegen de bloedrode koppies, alleen maar om de bal in alle rust rond te gaan tikken, het zag er allemaal veel te gestrest uit laatste deel. We gaan de wei weer in en de geblesseerden uit de 1^e helft willen toch weer invallen (wat een bikkels). Vanaf het begin van de 2^e helft hebben we achter hun aangelopen en zij kregen weer hoop op een goed resultaat. Zeker na de 3-2 zagen ze de zon nog lekkerder schijnen, want we hadden effe niets meer in te brengen. Het zweten werd steeds heftiger voor ons, want het werd billen knijpen. De kans op 3-3 was op dat moment groter als de 4-2. Onze wissels die geblesseerd waren wilden toch weer invallen, al was het maar om in de weg te lopen. Ook waren er die eruit wilden en smeekten om wissels, maar bleven toch doorgaan, ook weer die bikkel mentaliteit. Het zweet stond ons als coaches in de bilnaad en toen kwam het kantelpunt. Zij geloofden ook in de 3-3 en schoven er 1tje door en net op dat moment sloegen wij een aanval af van hun en in de omschakeling gaf Lisanne P de bal netjes af aan Ger die meegelopen was en die in de 83^e minuut in alle rust de 4-2 aantekende. Ontspanning was gelijk daar en het geloof was weg bij hun. Tijd tikte netjes weg en na het eindsignaal konden we de 1^e winselfie maken en wie daarbij denkt waarom niet op het veld, denk dan maar dat het 15 graden scheelt binnen of buiten het hek.

Lisanne Buckers, Nina Rasens (was dit trouwens je debuut in VR1?) en Coos Lagraauw harstikke bedankt voor het mee willen spelen. Vader van Keash bedankt voor het vlaggen.

Moraal: RESPECT meiden voor jullie tomeloze doorzettingsvermogen op veld 4 in deze bloedhitte!!!!!

Fijn weekend, tot maandag.

Josephine.