Alle moeite van regelen niet voor niets!!!!!!!!!!!!!

Het heeft wat voeten in de aarde gehad om deze wedstrijd te mogen spelen. Welgeteld 2 dagen en 1248 appjes verder konden we een elftal neerzetten om tegen de koploper aan te treden. Afzeggen was geen optie. Beter nu, net na de Corona break tegen hun als over 8 weken als ze weer ingespeeld zijn.

Het hele sterke geachte ’s-Gravenzande is echt een kweekvijver van jong talent. Dit elftal wat individuele hele sterke speelsters heeft levert geregeld hele goede speelsters af aan hun 1e elftal wat een klasse hoger speelt. We hadden gedacht dat het met rust 0-6 zou staan en dan had ik de scheids gevraagd het af te fluiten. Alles zou anders uitpakken.

Nu dan de wedstrijd. Vooraf in kleedkamer 12 de speelstijl proberen uit te leggen. Het was weer een week of 20 geleden dat we weer mochten, dus we moesten weer even kijken hoe het loopt. Nogmaals gezegd, het moest gespeeld worden, er moest anderhalf uur in de wei gevoetbald worden. Het leek wel de eerste dag dat de staldeuren opengaan en dat dan de koeien huppelend de wei in gaan (je kent dat wel). In dit geval wilden mijn meiden maar 1 ding en dat was anderhalf uur voetballen.

Vanaf het begin voel je een bepaalde spanning en zoals onze Ger zei, meestal spelen we tegen goed spelende tegenstanders een prima wedstrijd, die liggen ons wel. We begonnen met lekker tikken en de bal rond gaan om de druk erop te houden en je merkte direct dat er echt een tegenstander stond die meiden hadden van individuele klasse. Gewoon meiden die er 3 konden uitspelen om vervolgens te schieten. Nu zat daar het verschil. Ze moesten steeds een linie overslaan na zo een actie omdat ze na die individuele actie de bal niet kwijt konden en dus zelf moesten schieten in plaats van afgeven. We konden hier heel vaak tussen komen en direct omschakelen en dus was elke aanval daarna van ons veel gevaarlijker. We hadden na een tijdje nog de 0-0 staan en na een mooie aanval van ons werd de bal verkeerd weggewerkt uit hun 16 en toen kwam er een Toornstaatje vanaf 20 meter. Onze Ro schoot hem keihard, de plof hoorde je gewoon, in de rechter bovenhoek. Blijdschap alom, want in plaats van 0-6 stond het 1-0. Blijven gaan dames, volhouden tot de rust. ’s-Gravenzande kreeg de overhand en onze Keashia moest wat ballen verwerken. We bleven tegenstand bieden maar hun individuele acties leverde toch de op dat moment de verdiende 1-1 op. Hierna nog wat speldeprikken over en weer en een schitterend schot van Marinka op de kruising, die vervolgens kruislings voor de goal er weer uitging. Zoals zij zei, een centimeter meer naar links en het was raak, waarop ik zei (sorry Marink), een centimeter meer naar rechts en hij was naast geweest. Rust.

De pauze gebruikt om alleen maar aan te geven dat we eigenlijk al blij waren en dat het wat ons betreft goed was zo om de punten te verdelen. Toch komt er bij jullie iets in het oerinstinct los wat dit niet accepteert. We gaan weer van start en zij pakken direct het initiatief waardoor wij terug gedrongen worden en onze keepster Gaab even behoorlijk uitproberen. Langzaam zie ik het spel veranderen en wij krijgen weer de overhand en het druk zetten als team als zij de bal hebben in hun mindere linie levert steeds voor ons het balbezit op, veel ballen worden bij hun op dat moment over de zijlijn gespeeld. Zo ook de volgende bal en die wordt direct in hun 16 gespeeld waarna onze Marinka hem in de touwen werkt, de 2-1 is een feit en het hele spelbeeld is direct veranderd. Het volledige geloof is er bij jullie dat we dit niet meer weggaan geven. Sommige duels worden wat heftiger maar wel fair en af en toe is dat nodig. Ik moet dan wisselen en iets wat ik normaal niet vaak doe, vond ik nodig. Ik moest 2 meiden in 1 wedstrijd 2 keer wisselen, iets wat ik vooraf anders bedacht had en ook met hun al afgesproken had dat ik het anders zou doen, maar soms is het niet anders, meaculpa dames. Nu viel het in ons voordeel, dus gelukkig niet voor niets gedaan. We krijgen wat corners en vrije trappen en daar hebben wij dan gelukkig onze Ras voor. De bal ligt aan de linkerkant op een meter of 30 en eigenlijk de ideale positie voor een rechtspoot, maar doordat de wind gedraaid was en in onze rug stond en de keepster niet al te groot, vroeg ik Ras om het te doen en de wind te gebruiken. Ze legt de bal neer, ze zucht, ze legt aan, ze schiet en vijf meter voor de doellijn begin ik al te juichen. Ik stond achter Ras en zag dat de keepster de bal nooit kon tegenhouden, heerlijk 3-1 en dit was een stand die we nooit meer weg gingen geven. Eindstand 3-1 en een heerlijke ontlading bij mijn meiden.

Shelly, Lieke (allebei debuut in VR1), Annabel en Sammy ontzettend bedankt voor het meespelen op het laatste moment.

Moraal: Elke wedstrijd is een wedstrijd op zich en is na 90 minuten pas bepaald.

Fijn weekend en tot maandag.
Josephine.