We mochten de laatste wedstrijd spelen op de familiedag van MVV’27. Normaal zijn we allang klaar met voetballen, maar omdat het nog ergens om gaat, stonden we er om revanche te nemen op Velo. Het team waar we 4-3 van verloren een maand geleden, een team die maar 1 wedstrijd verloren had en nu zouden wij er voor zorgen dat het hun 2e werd.

Vooraf met de bespreking aangegeven dat deze wedstrijd om de eer, om de revanche en niet om een gunfactor moest gaan. Om zelf kampioen van deze lastige competitie te worden, moesten we in ieder geval zelf winnen en moeten zowel Velo als Naaldwijk in hun laatste wedstrijden volgende week punten laten leggen, nou dat gaat waarschijnlijk niet gebeuren. Het ging dus om het eergevoel, revanche en om jullie trots op jezelf te willen zijn.

Verder liepen er op deze familiedag ook nog wat nominaties voor ons als team als rode draad mee. Team van het jaar – Coach van het jaar – Speelster van het jaar en een kleine kans op kampioenschap. Zou het 1 uit 4 worden of 2 uit 4 of 3 uit 4 of misschien wel 4 uit 4 worden. Kans was ook 0 uit 4 uiteraard. Wat ik jullie daarin meegaf was, dat wat het ook werd, dat alles na dit seizoen jullie je eigen trots moest geven, als individueel persoon, maar zeker wat we als team bereikt hebben.

We begonnen op deze dag ontspannend, want de druk lag bij hun. Bloed verziekend heet op het kunstgras dus dat werd me een wedstrijd. Direct lekker in ons spel komen was belangrijk. Velo verdedigde goed, maar kwamen niet aan opbouwen toe, omdat alle ballen hoog werden weggewerkt door hun. Wij haalden elk balletje effe terug om echt opbouwend in hun 16 te komen. Heerlijk om te zien dat er goede combinaties werden uitgevoerd en dat er vanaf de zijkant ook werd gezegd, zo die kunnen echt lekker voetballen. De wedstrijd wordt een beetje gespeeld tussen de 16-meter lijnen en de 0-0 blijft dan ook lang staan. Velo wordt wat sterker maar echt in de 16 komen ze niet. Je kan echt zien dat dit de 2 teams zijn met de minste tegendoelpunten, want de verdediging staat als een huis. We krijgen weer een beetje het overwicht en de conditie zou wel eens ons winstpunt kunnen worden. Na de drinkpauze komen we ijzersterk terug en vinden elkaar via alle schijven en lopen we op werkelijk alle ballen. Een aanval over rechts is eigenlijk niet meer te halen, maar onze Eef pakt de bus van der vader en sprint tot de laatste halte op de achterlijn, stapt uit schiet op de goal (of voorzet) en rolt in het netje, 1-0. Euforie, blijdschap en direct weer de focus, meiden wat zijn jullie goed geworden dit jaar. Hierna wordt Velo weer wat sterker, maar we dringen ze terug met onze conditie en met onze iets fysiekere status. Het blijft mega spannend en als het rustsignaal klinkt is het effe lekker en lopen we langs de klaarstaande zwembadjes naar de kleedkamer.

Even korte bespreking en Keashia die zich eigenlijk het hele seizoen al opofferde om te keepen zou de 2e helft gaan voetballen, maar vroeg of ze toch bij deze tussenstand niet beter kon blijven staan, shappoo. Aangegeven dat Velo waarschijnlijk door zou gaan schuiven en risico’s ging nemen. De coach zei na afloop ook dat hij het overwogen had bij 2-0, maar dit niet deed omdat hij dacht dat als wij dan 3-0 zouden scoren, wij misschien nog wel in het doelsaldo zouden gaan geloven. Maar goed dat wisten we nog niet in de pauze, dus hop het veld. Ik merkte echt de spanning bij Velo en het conditionele en probeerde dat op jullie over te brengen om jullie voor elke bal te laten lopen. Hebbie nog, makkelijk, je hebt ze, druk der op, uitrusten doen we maandag, wat zullen jullie me vervloekt hebben, maar dan gebeurd het. Balletje over rechts op Tessa, Siem schuift naar de midden dus maakt de ruimte, Marinka duikt de rechtsbuiten hoek in, krijgt de bal van Tess, kijkt en ziet het 16 meter gebied volstromen met Rood-Witte shirtjes, geeft de bal voor en Eef loopt er tegenaan, kippenvel moment (toch Ger, ik voelde het ook), 2-0 en echt zoals er gezegd wordt, een doelpunt uit het boekkie. Nu doordrukken en wat doet Velo, doorschuiven of niet en het werd niet. Zoals gezegd hij was bang dat we bij 3-0 in het doelsaldo gingen geloven. Leuk dat we samen als coach hetzelfde denken (goede combi). Het ging ons meer op de overwinning en dat doelsaldo ach leuk. We zijn heer en meester en vinden elkaar echt geweldig. Ik hoorde de voorzitter langs de lijn zeggen, jezus, dit is tikkie takkie voetbal. Balletje links back, balletje naar mid-mid door naar linkshalf terug op laatste dame en hop via de linkshalf weer naar voren. Wat een genot om naar te kijken, alleen wil je dan de beloning zien voor jullie. Dan toch een rommelig gebeuren voor onze goal en hoe die erin ging weet ik niet, maar dat het 2-1 stond was zeker. Geloof terug bij Velo, waardoor wij weer meer ruimte kregen en hun linie tussen het middenveld en hun voorhoede te groot werd. Wij kregen meer ruimte en daar tussen konden wij steeds de vrije dame vinden. Zij werken dan een balletje weg uit de 16, Kaar vangt hem op, ik roep nog schiet, ze schiet ik juich, balletje onderkant lat, terug het veld in, opspattende rubberen korrels, VAR erbij, maar helaas. Wat had het mooi geweest na al je blessure leed dit jaar. Volgende aanval waarbij de keepster van Velo niet voor niets de minst gepasseerde is en haast voorbij werd gestreefd door onze keepster als we er meer hadden gescoord, ze red heel knap op een paar schoten op de goal, waarbij Ro en Marinka door de verdediging komen en stuiten op haar. We komen weer heerlijk in de aanval en nu via de linkerkant. Ro krijgt de bal weer in de ruimte op het middenveld in het gat tussen hun linies en de aanname en goedleggen in 1 beweging zorgen ervoor dat ze direct uit kan halen. Ze schiet, we juichen allemaal en net over, oh, oh, oh. Hierna loopt Velo haast niet meer voor geen enkele bal en wij blijven maar gaan onder aanmoedigingen van elkaar. We houden stand en krijgen de revanche die we wilden, het eergevoel dat jullie verdienden, top meiden, Prrtttttt, eindstand 2-1, hop naar de zwembadjes die klaar staan voor jullie.

Moraal: Als we toch eens, maar daar heb je niets aan. Ik zeg altijd als Malacia iets meer naar rechts had gemikt dan hadden we ook de cup gehad, dus meiden we hebben het maximale eruit gehaald dit jaar, bedankt.

Na afloop gingen we de badjes in om daar de overwinningsselfie te maken en daarna het terras op en wachten op wat de rode draad ons zou brengen. Ook dat was een teamprestatie, want geen coach, geen speelster maar TEAM van het jaar en daar komt het met elkaar gevoel weer als beloning uit.

 

Keashia, Yolanda, Joyce, Charelle, Angela, Joëlle, Larissa, Eveline, Tessa, Felice, Karen, Rachelle, Simone, Marinka, Gabriëlle, Gerrie, Robin bedankt voor dit geweldige seizoen. Geniet van jullie vakanties. Ger succes met de laatste loodjes en ik ken niet wachten op het volgende seizoen.

Josephine (voor degene die nog twijfelen Joost).