FC ’s-Gravenzande VR2 – MVV’27 VR1 (0 – 2)

Hoe benader je weer zo een finale met nog steeds de kans alhoewel je wel afhankelijk moet zijn van het verlies van een mede koploper, maar dat was afgelopen weekend ook, dus wie weet. Ik probeer elke week met een grote post-it de wedstrijd vooraf te bespreken. Zo ook deze week want wat zou ik uit de Hoge Hoed toveren om deze hele goede tegenstander te bestrijden. Dit ’s-Gravenzande is de kweekvijver van het selectieteam bij hun Vr1 en dat wisten we nog van de 1e wedstrijd. Hele goede speelsters met individuele kwaliteiten en dus was de concentratie belangrijk. Afspraak was om in een 4-4-2 te beginnen om die speelsters op te vangen en met de omschakeling het verschil te maken. We zouden dan na 10 minuten als zij onze posities eindelijk door hadden de CHANCE maken naar 4-4-3 waarbij ik hoopte op de “het effe niet meer weten van de tegenstander” en zo het verschil weer te kunnen maken. Zou het effect hebben?

We mochten de aftrap nemen en zaten vanaf het begin in onze concentratie modus. Zo sterk en vooral ontspannen had ik jullie nog niet meegemaakt. Heel veel tikkie-takkie op dat middenveld mede door ons systeem. Goede kansen en gewoon al momenten dat we het verschil konden maken. Wat speelden we het spelletje goed waarbij we bij de omschakeling niet direct naar voren wilden, maar eerst effe balletje terug en dan weer de rustige goede opbouw via de andere kant. Ook merkte je bij hun dat ze net als de 1e wedstrijd de individuele speelsters hadden maar niet de afspeel mogelijkheid en dus moesten ze alles zelf doen. We combineerden weer lekker en het resulteerde ook in een heerlijk doelpunt, waarbij de uitstekende keepster de bal los liet na een goede aanval over links en Siempie kon hem intikken, 0-1. Dan na 10 min 49 sec het geheime woord CHANGE en Marinka stoof als een bezetene naar de linksbuiten positie en inderdaad ze wisten effe niet wat er gebeurde in het veld. Wij hadden er ineens een afspeelmogelijkheid bij voorin en zo konden we bij omschakeling direct de druk naar de goal vinden. Hierna komt er een partijvorm op het veld waarbij we elke aanval omzetten in een kans en dat het toen geen 3 of 4 -0 wordt is ongelofelijk. We zouden dan klaar zijn en het zou dan niet zo spannend blijven. Aan de andere kant, we gaven ook helemaal niets weg. Ik blijf jullie motiveren om voor elke bal te gaan en vooral te blijven lopen en dat doen jullie ook. Na 25 minuten een wisselmoment en ik beslis meteen de gehele linkerkant te wisselen en weer terug te gaan naar 4-4-2. We houden stand en de 0-1 blijft voorlopig staan, de spanning zal dus blijven en wat gaan we de 2e helft doen, rust.

Aangegeven dat we 4-4-2 zouden blijven staan. We wisten allemaal dat ze de lange bal gingen hanteren dus de druk op onze verdediging zou groot worden en dan is een extra vrouwtje wel lekker. De omschakeling zou het verschil gaan maken dus we moesten heel geconcentreerd blijven en de ballen niet zo maar blind wegtrappen. Wat een 2e helft dames, wat hebben jullie laten zien dat jullie als team echt trots mogen zijn. Vechten voor elke bal, overnemen en gewoon het totale plaatje, heerlijk. Ik denk dat ik dit jaar nog niet zo’n goed samenspel heb gezien. Alles werd via goed tikken uitgevoerd. Weer dat balletje effe terug naar de keepster, die zich weer opofferde om de gehele wedstrijd te keepen, na kort aandringen. Keash kon dan rustig weer opbouwen en via verschillende schijven onze voorhoede bereiken. Wat krijgen we een kansen om de wedstrijd op slot te gooien en wat zou dit een beloning zijn voor jullie om er gewoon een eindstand van 6 of 7-0 van te maken. Jullie blijven elkaar vinden en dan een moment wat we nog niet meegemaakt hadden dit seizoen, een penalty. Onze Robocop was al een paar keer neergelegd of stevig weggeduwd en deze duw kreeg als beloning het fluitsignaal van de uitstekende scheidsrechter. Dan kijken we elkaar aan en eigenlijk train je hier nooit op en hebben we ook geen afspraken over. Een wet in het voetbal is, laat nooit de pingel nemen door degene die neergelegd is. Ik zie onze Robocop toch naar de zijlijn lopen om de bal te pakken en iedereen keek naar haar. Ik liep nog naar haar toe om te vragen of ze het durfde, maar de concentratie die ik zag gaf mij het vertrouwen om niets te zeggen. Ze legt hem neer en ik kreeg een dejavu van 1974. Neeskens (Robocop) achter de bal, aanloop, schot, kalk spat van de penaltystip (door kunstgras nu niet mogelijk), recht door de midden (niet rechts) en doelpunt. Meiden wat een luxe, de 0-2 en nu was duidelijk, jullie gaan dit niet meer weggeven. We kregen aan de linkerkant nu ook veel meer ruimte en zelf onze Joyce kreeg mogelijkheden tot scoren, waarbij er eentje op de lat uiteenspatte. Jullie blijven geconcentreerd en geven echt niets meer weg. We krijgen nog wat mogelijkheden na heerlijke combies en wat zou dat voor jullie een heerlijk gevoel geven, want niets is lekkerder als een goede aanval met heerlijke combies en dan afsluiten met een goal. Helaas dit lukt gewoonweg niet door de uitstekende keepster van ’s-Gravenzande. Mocht je niet door kunnen schuiven naar Vr1, dan hou ik me aanbevolen voor onze VR1. De scheids fluit af en de selfie kan gemaakt worden en ik hoor jullie juichen terwijl ik me alvast afzonder richting de kleedkamer. Er gaat genoeg door mijn hoofd, wat een team.

Moraal: Change kan het verschil maken al is elke wijziging geen logische verandering.

Meiden, lekker genieten van jullie weekend, maandag trainen en komend weekend kan de CHANGE komen in de stand. Onze directe medekoplopers moeten allemaal tegen elkaar. Duimen draaien.

Josephine.